وبلاگ حجاب بانو نوشت؛ دانشجو و طالب علم در نظام اسلامی به خصوص در جمهوری اسلامی از جایگاه ویژه ای برخوردار است. دانشجوی طالب علم و اندوخته علمی و تشنه دستیابی به معرفت حقیقی است و از صدر اسلام تاکنون این صفت بر دوش دانشمندان اسلامی نهاده شده است و در هر برهه ای با توجه به شرایط زمان و مکان نمود ظاهری آن تحت تأثیر آن محیط قرار گرفته است.

دانشمندان صدر اسلام از زکریای رازی، بوعلی سینا، فارابی تا دانشجویان دهه های اخیر طالب و تشنه این موضوع بوده اند که علم آموزی را سرلوحه کار خود قرار دهند.

در شرایط قدیم این علم آموزی تحت تأثیر حکام سیاسی وقت بوده و با توجه به شرایط موجود دانشمندان به ناچار جذب سیستم سیاسی حاکم جهت ادامه علم آموزی و خدمت به مردم می شدند.عده ای هم در این راه به علت مخالفت حکام جور با دانش جویی و علم آموزی محکوم به ترک دیار ، زندانی و حتی نابود شدن زحمات علمی آنان  می گردید.اما با روند رو به رشد آزادی در کشورها، حضور تحصیل کرده ها و دانشجویان در صحنه گردانی و تأثیر بر حکومت ها بیشتر شد.

در کشور ها ما در دهه 40 و50 با رونق دانشگاه در کشور حرکت مطالبه جویی دانشجویان طالب علم و معرفت برای ایجاد تحول آغاز گردید. شاید سرآغاز شروع شعور سیاسی دانشجویی در ایران را مخالفت این قشر با  حضور کارتررئیس جمهور آمریکا در کشور دانست.این حرکت باعث شد که نگاه به دانشجو تغییر و گروه ها و حتی سیستم حاکم برای موجودیت خود از این قشر غافل نشوند.

به گونه ای که مشابه سازی دانشجویی با ایجاد دانشگاه های افسری و …..به نوعی سعی در در جذب این قشر برای برنامه های خود داشته اند.

از طرف دیگر گروه های مخالف دولت نیز سعی در نفوذ در این قشر کردند و حضور حزب توده و احزاب ملی – مذهبی در این قشر روند پیگیری مطالبات به حق مردم به انحراف کشیده شد و مطالبه دانشجویی جای خود را به مطالبه سیاسی داد.با پیروزی انقلاب اسلامی هم قشر خاموش سیاسی گروه ها و احزاب و دلت ساخته و خود ساخته در درون جامعه به جای پیگیری اهداف و آرمان های انقلاب با ایجاد فضای معنوی در دانشگاه ها و گروه گروه کردن دانشجویان،مشی مبارزه مسلحانه را به جای مشی سیاسی در پیش گرفتند و دانشجویی به دکان سیاسی برای احزاب گردید.

بنابراین دانشجویان به جای دغدغه انقلاب و پیامدهای آن و دغدغه احزاب و بخشی از گروه های تند رو جامعه را در پیش گرفتند و همین عامل باعث سیاسی کاری و خسارات جانی و مالی زیادی به انقلاب و روند رشد و نمو آن زد.

البته تعداد اندکی از این سیاسی کاری در بدنه منافقین قرار گرفته و در روند جنگ تحمیلی خسارات زیادی را به انقلاب نوپای اسلامی در کشور زد.قشر فهیم و مطالبه گر که دارای شم سیاسی بوده و مطالبات سیاسی خود را در کلام رهبر انقلاب پیدا کرده بودند با حضور در تمام صحنه های انقلاب و جنگ، به مردانی بزرگ تبدیل شدند که تاریخ مثل آن را دیگر نخواهد دید.

 بنابراین آنجا که سیاسی کاری جای شم سیاسی و معرفت سیاسی را پر کند، جمود و کوته بینی و کم خردی حرکات  احساسی جای آن را می گیرد و در آن صورت است که دشمن بیرون با حیله و نیرنگ خود سینه چاک این قشر سیاست باز شد و با خارج کردن این گروه از گردونه علم آموزی آن ها را به مخالفینی علیه نظام سیاسی حاکم تبدیل می کند.

با بررسی تحولات بعد از جنگ تحمیلی و حضور اصلاح طلبان در کشور و موج سواری این گروه بر قشر دانشجویی و ایجاد فتنه های 18 تیر و فتنه 88 می توان به سیاسی کاری دانشجویان در این عرصه توجه جدی نمود. بنابراین ایجاد مطالبات گروهی و حزبی در دانشجویان و خارج کردن آنان از گردونه مطالبه گری اصلی چیزی است که فرصت طلبان در کشور به دنبال آن بوده و هستند.

البته آنچه باید به آن تأسف خورد و گفت اینکه با وجود فرمایشات و رهنمودهای و فرامین رهبر معظم  انقلاب و وصیت نامه امام راحل به این قشر کمتر مورد توجه قرار گرفته و و دانشجویان کمتر دنبال مطالبه گری رفته اند.امید یکسان سازی سیاسی و و معرفت سیاسی در دانشجویان گم شده است، چرا که در وضعیت فعلی کشور اگر دانشجویان به جای سیاسی کاری، یک دست مطالبه گر منویات رهبر انقلاب از دولتمردان باشند، دولتمردان نیز نمی توانند بر قشر دانشجو موج سواری کنند و دانشگاه ها را محل جولان سیاسی کاری و سیاست بازی قرار دهند.

در پایان باید اذعان کرد که هر جا شم سیاسی جای خود را به سیاست زدگی و نیز مطالبه گری جای خود را به چاپلوسی سیاسی برای احزاب و گروه ها و حتی دولت در قشر دانشجویی داده، آنجاست که دیگر امیدی به دیگر اقشار نخواهد بود، چرا که قشر دانشجو چشم های بیدار یک ملت هستند، لازم به ذکر است که قشر اندکی از این جامعه عظیم علمی کشور دچار فرسایش سیاسی می شوند، وجود دانشمندان فهیم در کشور در صحنه های مختلف نشان از فهم و شعور سیاسی این قشر عظیم دانشجویی دارد که توانسته به فرمان رهبر خود لبیک گفته و و قله های علم را ارتقا بخشند.

انتهای پیام / سیده زینب حیدری